خودروبر در اصفهان

خودروبر در اصفهان  بهبود تکنیک‌های آبیاری کار می‌کردند. این روش آبیاری شامل کانال‌های زیرزمینی به نام قنات بود. هخامنشیان همچنین سدهای بزرگی برای کنترل جریان آب برای استفاده انسان ساختند. این سدها از خاک و سنگ ساخته شده بودند و برای ذخیره آب برای آبیاری در زمان‌های خاصی از سال که بارندگی بیشتر بود، استفاده می‌شدند. [152]اوزان و مقیاس‌هایک وزنه سنگی سه زبانه از دوران داریوش کبیر، به وزن 9950 گرم، از موزه ایران باستان.هنگامی که پارسیان حدود 700 سال قبل از میلاد به انشان رسیدند، اوزان و مقیاس‌های محلی عیلامی را که بیشتر آنها را عیلامی‌ها از بین‌النهرین به ارث برده بودند، پذیرفتند. پارسیان به اوزان و مقیاس‌های عیلامی نام‌های فارسی دادند و واحدهای جدیدی به آنها اضافه کردند. سپس داریوش آنها را به استاندارد هخامنشی تبدیل کرد. خودروبر در اصفهان  برخی از وزنه‌های ساخته شده از دیوریت سبز (نوعی سنگ) در دفتر اوزان و مقیاس‌های داریوش نگهداری می‌شوند. [153] وزن تمام وزنه‌ها در ردیف اول فهرست شده و مربوط به واحد فارسی «کرشاه» است که در واقع به معنی وزن است. وزن کرشاه ۸۳.۱ گرم بود و در سراسر امپراتوری ایران و مصر رایج بود. کرشاه معادل ۱۰ شِکِل بابلی (۸.۱ گرم) بود. بزرگترین واحد، «تالان»، معادل ۶۰ مینا یا پوند (۱.۳۰ کیلوگرم) بود. نام فارسی آن دیگر وجود ندارد.هخامنشیان از ذراع عیلامی برای اندازه‌گیری طول استفاده می‌کردند که در فارسی باستان «آرشنیش» (در فارسی جدید «آرش») نامیده می‌شد و با «آرشین» روسی مرتبط است. خودروبر در اصفهان  فریدریش کرافت این واحد اندازه‌گیری را بر اساس اندازه‌گیری‌های کاخ تخت جمشید دقیقاً ۵۱.۳۶ سانتی‌متر محاسبه کرد. با این حال، ایرانیان واحد اندازه‌گیری